Różne rasy zielonoskórych w królestwach śmiertelników są liczne i zróżnicowane, od drobnych smarkaczy wielkości łasic, aż po megabossów, którzy mają dziesięć stóp wzrostu i prawie tyle samo szerokości. Najbardziej znanym ze wszystkich zielonoskórych jest orruk. Powiedzieć, że orruki są wojowniczymi stworzeniami, to tak, jakby powiedzieć, że piekła na zewnętrznych rubieżach Aqshy mogą być nieco ciepłe.

Te bandyckie stworzenia mają obsesję na punkcie walki; są mocno umięśnionymi wyznawcami brutalnej siły i ignorancji, których obawiają się wszystkie królestwa śmiertelników ze względu na ich surową dzikość i niesłabnące pragnienie przemocy wszelkiego rodzaju. Żadna ziemia ani kontynent, nawet te należące do niebiańskiego Azyru, nie pozostały nietknięte przez ich niszczycielskie zapędy.

Ryk orruków podczas wojny jest wystarczająco głośny, by wstrząsnąć królestwami śmiertelników. Ci potężni, zielonoskórzy wojownicy żyją po to, by walczyć. Wojna jest dla nich jedynym powodem istnienia. Będą bić, miażdżyć, żłobić, ciąć i uderzać głową wszystko, co stanie przed nimi, dopóki nie pozostaną tylko najpotężniejsi wojownicy i uwielbiają każdą chwilę tego.

Każdym aktem przemocy orrukowie oddają cześć wielkiemu bogu Gorkamorce, dwugłowemu bogu zniszczenia. To on wyrżnął najpotężniejsze potwory królestw w Erze Mitu i to on ożywia hordy orruków siłą i maniakalną energią dzięki surowej, pierwotnej mocy Waaagh! Gdy orruki zbiorą się w wielkiej liczbie, gdy podniosą razem głos w trzęsącym ziemią ryku żądzy bitwy, pulsująca zielona magia Gorkamorka zmienia ich z kłótliwego motłochu w miażdżącą falę mięśni i zbroi, która zmiata wszystko przed sobą.

Na czele hordy zielonoskórych kroczą Ironjawz, potężne opancerzone orki, które są brutalnością wcieloną w ciało. Obok nich, wyjąc i rycząc, nadciągają Bonesplitterz, oszalałe orki, którym wojownicza energia pulsuje w mózgach. Tupiąc i krzycząc, gdy ich szamani sprowadzają na wroga gniew zielonoskórego boga, orruki są nieustannie na wojennej ścieżce. Nie znają strachu i nigdy się nie męczą w swoim niekończącym się dążeniu do rzezi.

W obliczu tak lekkomyślnej agresji żadna śmiertelna cywilizacja nie przetrwa długo. Jest niemal pewne, że pewnego dnia królestwa będą należeć do orruków.

Orruki szybko wpadają w gniew, a jeszcze szybciej eskalują. Kiedy walczą, odczuwają dziką radość, która przepełnia ich i napędza do jeszcze większych aktów przemocy. Konflikty są dla orruków bardzo korzystne, a im jest ich więcej, tym stają się coraz więksi i silniejsi. Ich „kultura” jest solidna i silna, to surowa i pierwotna merytokracja, którą wszystkie orruki instynktownie rozumieją. Jeśli jeden z orruków uważa, że jest lepszym kandydatem na władcę niż inny, może po prostu wyzwać swojego szefa na pojedynek - a jeśli wygra wystarczająco przekonująco, zostanie przywódcą.

Oczywiście ten system polityczny niesie ze sobą pewne ryzyko, które powstrzymuje całą rasę przed samozniszczeniem: orruk, który rzuca wyzwanie przywódcy, musi być pewien, że może wygrać, ponieważ jeśli nie ma siły, by to poprzeć, ma naprawdę krótki żywot.

Pierwotnie orrukowie byli sprzymierzeni z siłami Porządku, choć Sigmar zawsze bacznie ich obserwował, dobrze znając ich apetyt na niepohamowaną i bezcelową destrukcję. Podczas wojen z siłami Chaosu pod koniec Ery Mitu, zielonoskóry bóg zniszczenia, Gorkamorka, zmęczył się bitwami, które prowadził w imieniu Panteonu Porządku Boga-Króla i poprowadził orruków do pierwszego Wielkiego Waaagh! Podczas Ery Chaosu orruki szalały po królestwach śmiertelników, walcząc z innymi inteligentnymi gatunkami i między sobą.

Jednym z pierwszych działań Wiecznych Stormcastów po ich stworzeniu było oczyszczenie królestwa Azyr z istniejących populacji orruków.