Oceany królestw śmiertelników nie zdradzają łatwo nawet najmniejszych tajemnic. W tych niezgłębionych głębinach kryją się niewypowiedziane cuda, zatopione skarby i niezliczona różnorodność stworzeń. Od czasu do czasu jakaś wskazówka na temat tych wodnych cudów zostaje wyrwana z mroku, wyniesiona z miażdżącej głębiny na linie rybaka lub wyniesiona na brzeg przez niespokojne fale. Największe sekrety mórz wykorzystują warstwowe zasłony potężnej magii, aby zapewnić, że nikt, kto jest ich świadkiem, nie przeżyje, by opowiedzieć tę historię.

Idoneth Deepkin to tajemnicza rasa aelfów, która żyje w absolutnej tajemnicy w najgłębszych zakątkach krain. Kiedy pojawiają się na powierzchni, robią to w jednym i tylko jednym celu: wojnie. Są najeźdźcami, nieustannie wysyłającymi swoje armie - znane jako falangi - falami. Ich ataki są szybkie, ale istnieją znaki ostrzegawcze dla tych, którzy są wystarczająco spostrzegawczy, aby je dostrzec. Nawet setki mil od wody, słony posmak wisi ciężko w powietrzu, niesamowity jęk i dźwięk rozbijających się fal można usłyszeć w ryku wiatru, a chłodna mgła unosi się. Żeglarze i mieszkańcy wybrzeży nauczyli się rozpoznawać takie znaki i obawiać się ich.

Ci najeźdźcy nie szukają ani łupów, ani lądu, ale raczej polują na śmiertelne dusze. Idoneth Deepkin przybywają w mistycznej mgle, a przed nimi unosi się fala strachu. Nawet walcząc na suchym lądzie, Idoneth Deepkin przynoszą ze sobą magię swoich królestw, eteryczne prądy i miażdżące ciśnienie. Niejeden oszołomiony mieszkaniec ziemi sapał z niedowierzania, widząc legendarne behemoty z głębin płynące w powietrzu, walczące pod dowództwem wojowników aelfów o zimnych oczach.

Idonethowie atakują z prędkością fali powodziowej, zmasowana piechota Namarti wysuwa się na czoło, a kawaleria dosiadająca węgorzy naciera z flanki. Złowieszcze, płetwiaste kształty wynurzają się groźnie z mroku, aelfy na ich grzbietach zasypują ich ogniem harpunów. Dudniące bębny promieniują zniekształcającą magią, gdy potężne lewadony szybują w powietrzu, a pociski odbijają się od ich grubych pancerzy.

W zenicie bitwy Idonethowie podrywają się, niepowstrzymani w swej furii. Gdy fala odpływa, linia bojowa Idonethów również się cofa, ale oni wciąż zasypują ich strzałami i przeprowadzają kontrataki, nawet gdy się wycofują. Odchodząc, Idonethowie pozostawiają po sobie ruiny, śmierć i śpiących, którzy nigdy się nie obudzą - ofiary, których dusze zostały skradzione. Wycofując się pod fale, Idonethy powracają do całkowitej izolacji głębin.